ผลการศึกษาพบว่าไมโครพลาสติกเพิ่มความเป็นพิษของสารมลพิษอินทรีย์ในสิ่งแวดล้อมถึง 10 เท่า

ไมโครพลาสติกเป็นชื่อทั่วไปของวัสดุพลาสติกที่ปรากฏในการกำหนดค่าของอนุภาคและเส้นใยขนาดเล็กที่มีขนาดหลายสิบไมครอนและไม่กี่มิลลิเมตร พบไมโครพลาสติกได้เกือบทุกที่: ในบ่อน้ำ ในดิน ในผลิตภัณฑ์อาหาร ในขวดน้ำ และแม้แต่ในธารน้ำแข็งที่ขั้วโลกเหนือ นักวิจัยอธิบายว่าเนื่องจากพลาสติกไม่ใช่วัสดุธรรมชาติ จึงย่อยสลายได้ช้ามากในธรรมชาติ ในกระบวนการที่บางครั้งคงอยู่ได้นานนับพันปี และเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการนี้ ไมโครพลาสติกชนิดเดียวกันนี้จึงก่อตัวขึ้น ตลอดกระบวนการ อนุภาคไมโครพลาสติกจะพบกับมลพิษในสิ่งแวดล้อมที่ติดอยู่บนพื้นผิวของอนุภาค และเมื่อรวมกันแล้ว อนุภาคเหล่านี้อาจเป็นภัยคุกคามต่อสุขภาพของสิ่งแวดล้อมและต่อมนุษย์ ในการศึกษานี้ นักวิจัยได้ตรวจสอบกระบวนการทั้งหมดที่ไมโครพลาสติกผ่าน ตั้งแต่การมีปฏิสัมพันธ์กับสารมลพิษในสิ่งแวดล้อม ไปจนถึงการปล่อยสารมลพิษและการสร้างความเป็นพิษที่เพิ่มขึ้น นักวิจัยพบว่าการดูดซับมลพิษอินทรีย์เหล่านั้นไปยังไมโครพลาสติกจะเพิ่มความเป็นพิษถึง 10 เท่า และยังอาจส่งผลกระทบรุนแรงต่อมนุษย์ที่สัมผัสกับอาหารและเครื่องดื่มที่ปนเปื้อน ดร. ซัคเกอร์อธิบายว่า: "ในการศึกษานี้ เราแสดงให้เห็นว่าแม้มลพิษในสิ่งแวดล้อมที่มีความเข้มข้นต่ำมาก ซึ่งไม่เป็นพิษต่อมนุษย์ เมื่อดูดซับไปยังไมโครพลาสติกก็ส่งผลให้ความเป็นพิษเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทั้งนี้เนื่องจากไมโครพลาสติกเป็น 'แม่เหล็กชนิดหนึ่ง' ' สำหรับสารมลพิษใน สภาพแวดล้อม การรวมตัวกับพื้นผิวของสารก่อมลพิษ 'ขนส่ง' พวกมันผ่านระบบทางเดินอาหารของเรา และปลดปล่อยพวกมันในรูปแบบเข้มข้นในบางพื้นที่ ซึ่งทำให้เกิดพิษเพิ่มขึ้น" Andrey Eitan Rubin นักศึกษาระดับปริญญาเอกกล่าวเสริมว่า: "เป็นครั้งแรกที่เรานำเสนอ 'วงจรชีวิต' ที่สมบูรณ์ของไมโครพลาสติก: ตั้งแต่ช่วงเวลาที่ปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อม ผ่านการดูดซับของมลพิษในสิ่งแวดล้อม ไปจนถึงความเป็นพิษร่วมกันใน มนุษย์ ปริมาณขยะที่ทิ้งลงมหาสมุทรทุกปีมีจำนวนมากมายมหาศาล ตัวอย่างที่รู้จักกันดีคือเกาะพลาสติกในมหาสมุทรแปซิฟิกซึ่งมีพื้นที่ใหญ่กว่ารัฐอิสราเอลถึง 80 เท่า แต่นี่ไม่ใช่แค่ปัญหาระยะไกล -- จากข้อมูลการตรวจสอบเบื้องต้นของเราแสดงให้เห็นว่าชายฝั่งของอิสราเอลเป็นหนึ่งในกลุ่มที่มีขยะไมโครพลาสติกปนเปื้อนมากที่สุด อนุภาคไมโครพลาสติกแต่ละชนิดที่หลั่งออกมาในพื้นที่เหล่านี้มีโอกาสเกิดอันตรายได้อย่างมาก เนื่องจากพวกมันทำหน้าที่เป็นแพลตฟอร์มที่มีประสิทธิภาพและเสถียรสำหรับมลพิษที่อาจพบ ระหว่างทางไปสู่ร่างมนุษย์" ดร. ซัคเกอร์สรุปว่า: "เราพบว่าความสามารถในการดูดซับของอนุภาคไมโครพลาสติกที่ถูกออกซิไดซ์ (การกำหนดค่าของไมโครพลาสติกหลังจากผ่านสภาพอากาศในสิ่งแวดล้อม) สูงกว่าอนุภาคที่ไม่ถูกออกซิไดซ์อย่างมีนัยสำคัญ หลังจากที่สารมลพิษในสิ่งแวดล้อมดูดซับไมโครพลาสติกแล้ว - อนุภาคที่บรรจุอาจไปถึงระบบทางเดินอาหารผ่านการกลืนกินอาหารและน้ำที่ปนเปื้อนซึ่งจะปล่อยสารพิษออกมาใกล้กับเซลล์ของระบบทางเดินอาหาร ดังนั้น การเพิ่มความเป็นพิษของสารเหล่านี้จึงเป็นเครื่องเตือนใจอันเจ็บปวดอีกประการหนึ่งถึงผลร้ายของ สร้างมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อมทางทะเลและบนบกด้วยของเสียอุตสาหกรรมอันตรายซึ่งโชคไม่ดีที่อิ่มตัวด้วยพลาสติกในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา อันตรายต่างๆ นั้นไม่ได้เป็นไปตามทฤษฎีแต่เป็นสิ่งที่จับต้องได้มากกว่าที่เคยแม้ว่าจะมีการตระหนักถึงปัญหานี้อย่างมาก แต่มาตรการป้องกันในภาคสนามก็ยังห่างไกลจากการประทับตราที่มีนัยสำคัญ"